“Εξεδήμησε προς τον Κύριο του, πλήρης ημερών, ο εν γαλήνην άνθρωπος. Εκείνος που εξέτασε στο βίο του την Τέχνη της ενότητας και της αγαπήσεως. Προερχόμενος μυθολογικά από την σκουριασμένη γενεαλογία της σιδηράς εποχής του πνεύματος, χρειάστηκε να προετοιμαστεί αρκετές φορές εν ζωή, μέχρι την πλήρη αντίληψη της Αναστάσεώς του…”.
(Death is the Road to Awe, Fountain 2006)
Ο Θάνατος είναι μια απόλυτη εμπειρία σε αστρικό περιβάλλον συνείδησης, και ως τέτοια, χαρακτηρίζεται από μακαριότητα, δικαιοσύνη και ενότητα. Δεν μπορεί να συμβεί, δηλαδή, ως γεγονός, αναπόσπαστα από τις ενοποιημένες με αυτόν ενέργειες της Αδιαιρέτου Τριάδας Του. Όπως δεν μπορεί να εννοηθεί οποιοδήποτε συναίσθημα, απουσίας της εμπειρίας του αντιθέτου του, έτσι και ο θάνατος δεν μπορεί να βιωθεί, χωρίς τις εμπειρίες της Ζωής και της Αναστάσεως (αφού αυτά τα τρία μαζί αποτελούν το ενιαίο μοτίβο της Ύπαρξης).
Σύμφωνα με τις περισσότερες μυθολογικές κοσμογονίες άλλωστε, ο αρχέγονος και πρωταρχικός άνθρωπος ήταν πλήρης πνευματικότητας, αφού κατείχε το Χρόνο κι επικοινωνούσε μέσω της εκπεμπόμενης ενέργειας με τα πάντα. Δικαιοσύνη δεν υπήρχε, διότι δεν υπήρχε η έννοια του αδίκου. Είναι η επονομαζόμενη εποχή του Χρυσού, η οποία χαρακτηρίζεται κυρίως από την απουσία του θανάτου –όπως τον γνωρίζουμε σήμερα- και τον περιορισμό των νόμων. Το Χρυσό Γένος, ή η Εποχή της Αστραίας, είναι το μόνο Γένος που εμπίπτει στην κυριαρχία του Κρόνου κατά τον μέγα Ησίοδο. Δημιουργημένοι αθάνατοι, λέγεται, ότι αυτοί οι άνθρωποι ζούσαν ανάμεσα στους θεούς και κυκλοφορούσαν ελεύθερα μαζί τους. Η ειρήνη και η αρμονία επικράτησαν κατά τη διάρκεια αυτού του Γένους. Οι άνθρωποι δεν έπρεπε να εργάζονται για την επιβίωσή τους, γιατί η Γη παρείχε τρόφιμα σε αφθονία. Ζούσαν σε πολύ μεγάλη ηλικία αλλά με νεανική εμφάνιση και τελικά «πέθαιναν» ειρηνικά, ενώ τα πνεύματά τους συνέχιζαν να ζουν ως «κηδεμόνες».
Εξαιτίας συνθηκών και καταστάσεων που δεν είναι επί του παρόντος, ο άνθρωπος «εξέπεσε» από την πνευματικότατη αυτή κατάσταση, και σιγά-σιγά πέρασε στην εποχή του αργύρου, μετά του χαλκού και τέλος (στην σημερινή) του σιδήρου. Πρόκειται για την επονομαζόμενη «πτώση» του ανθρώπου. Από την Ενότητα όλων (με τον Δημιουργό), ο άνθρωπος «έπεσε» στην Διαίρεση, δηλαδή στην ξεχωριστή αντίληψη του αληθούς από τον καθένα ξεχωριστά, διατηρώντας όμως άσβεστη αυτή τη σπίθα του «κατ’εικόνα και ομοίωση».
Ανεξαρτήτως προέλευσης της μυθολογίας, η ιστορία επαναλαμβάνεται ολόιδια σε κάθε πολιτισμό, τόσο που η ανοσία μας απέναντι στον Μύθο –ένεκα του άκρατου υλισμού που επικράτησε διαμέσου της ανάπτυξης της τεχνολογίας- θα πρέπει μάλλον να αναθεωρηθεί. Μέσα σε αυτόν άλλωστε δεν κρυβόταν μονάχα η μεγάλη αλήθεια, αλλά και η παντελής έλλειψη του τυχαίου.
Στη μυθολογία για τα γένη των ανθρώπων, η περίοδος της πτώσης του ανθρώπου και η έκπτωση της πνευματικότητάς του, επισφραγίσθηκε από τη δημιoυργία ανάγκης επικοινωνίας διαμέσου του λόγου, και όχι μέσω της εκπεμπόμενης ενέργειας που χαρακτήριζε τον «προ πτώσης» άνθρωπο. Οτιδήποτε όμως μπήκε σε λέξεις ήταν πάντα «περί της Ιδέας» και όχι αυτή καθεαυτή. Η πράξη της γλώσσας και του λόγου διέσωσε την επικοινωνία που προφανώς χρειαζόταν εκείνη τη στιγμή ο άνθρωπος για να επιβιώσει, αλλά το τίμημα έμοιαζε μεγαλύτερο εν τέλει, καθώς ταυτόχρονα απώλεσε την κοινωνία της σιωπηρής ενότητας. Ευτυχώς, η αρχέγονη κατάσταση της εποχής του χρυσού, παρέμενε πάντοτε ως αρχέτυπο στην συλλογική μνήμη της ανθρωπότητας (ακασικά αρχεία). Είναι η μικρή φωνή που παραμένει εντός μας και ζητά απεγνωσμένα την επανενσωμάτωσή μας στην πηγή και που ενίοτε δύναται να αδιαφορεί για τον υλισμό και την αποχαύνωση της ηδονής. Είναι η σπίθα που παράγει πολιτισμό και ανώτερα ιδανικά κυοφορώντας εντός της την ανάγκη της Μύησης.
Κατά καιρούς στην ανθρωπότητα, διάφοροι απεσταλμένοι Μύστες (Ορφέας, Πυθαγόρας, Εμπεδοκλής, Παρμενίδης, Δημόκριτος, Χριστός, Ερμής, Βούδας, Λάου Τζι, κ.α.) έδειξαν τον δρόμο αυτής της επανόδου διά μέσου της μυήσεως. Η μύηση ακολουθεί ΠΑΝΤΑ έναν δρόμο μέσω συμβόλων, αλληγοριών και μύθων. Οδηγεί στην αποκάλυψη εκείνης της δομής του ανθρώπου (η οποία προϋπάρχει εντός του) και που θα γίνει η κινητήρια δύναμη για την ίδια του τη σωτηρία. Το συνειδητό βίωμα του θανάτου και η μελέτη του εν ζωή, μαζί με το συνειδητό βίωμα της ζωής και τη μελέτη της στο θάνατο, οδηγούσαν αναντίρρητα και στο βίωμα της Αναστάσεως, της επιστροφής μας στο Χρυσό Γένος. Γι αυτό εξάλλου, δημιουργήθηκαν και τα αρχαία Μυστήρια (Ελευσίνια, Καβείρια, Χαλδαϊκά, Μιθραϊκά, Αιγυπτιακά κλπ).
Οδηγούμενοι προς τη Μεγάλη Βδομάδα λοιπόν, στην συγκινητική άνοιξη όλων των καρδιών ανεξαιρέτως, θα ήταν όμορφο να ανακαλύψουμε λίγο περισσότερο τη φύση της Ιδέας της Αναστάσεως. Να ανοίξουμε μια μεγάλη παρένθεση στη μικρή ζωή μας, για να χωρέσουμε σ' αυτήν περισσότερη εκπεμπόμενη ενέργεια ενότητας, από ό,τι λέξεις, περισσότερη κλιτότητα, από ό,τι έπαρση. Και περισσότερο Χριστό.
Και ως προς αυτό, όμορφο θα ήταν να προετοιμαστούμε.
«ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ – ΚΑΘΑΡΣΙΣ (ΝΗΣΤΕΙΑ)»
Καθημερινά: πρωί, μεσημέρι και βράδυ, μία κουταλιά της σούπας αγριέλαιο με άδειο στομάχι. Προσευχή.
Καθημερινά: ενδιάμεσο δεκατιανό κι ενδιάμεσο απογευματινό, ένα σφηνάκι από χυμό Νόνι με άδειο στομάχι. Προσευχή.
Μεσημεριανό: μία κούπα καστανό ρύζι.
Βραδυνό: μία σαλάτα με λάχανο και καρότο, μαζί με λίγη κατσικίσια φέτα, παξιμάδι δίκκοκο, λάδι και τριμμένο πιπέρι.
9:00: 3 χάπια Σπιρουλίνας – 20:00: 6 χάπια Σπιρουλίνας
Πλήρης αποφυγή, ει δυνατόν, των οθονών, ή έστω, ο δυνατόν μεγαλύτερος περιορισμός τους. Επίσκεψη σε κοιμητήρια και σιωπηλά καθίσματα με περιεχόμενα ησυχίας. Καθαρισμός των σωμάτων κι εξασφάλιση πολύωρων ύπνων καθημερινά, πλην της Μ. Παρασκευής που ενδείκνυται μικρή αγρυπνία μεθ’ υποσχέσεως καλύτερου εαυτού.
Καλή Ανάσταση από καρδιάς!
Comments