Δεν υπάρχει θάνατος

– ή αλλιώς, το τέλος ενός πολιτισμού που τον χρησιμοποίησε ως κυρίαρχο αξιακό γεγονός.

Είναι συνταρακτικό κι ακραία απογοητευτικό, αλλά η πορεία της ζωής των περισσότερων ανθρώπων πια, μοιάζει με μια μηχανική διαδοχή γεγονότων, που βιώθηκαν και βιώνονται επαναληπτικά, δίχως να κατανοηθούν! Γιατί συνέβη αυτό; Επειδή οι άνθρωποι βιάστηκαν να προλάβουν τη ζωή, κι επειδή έμειναν θαμμένοι κάτω από τα στρώματα μιας κάκιστης εκπαίδευσης που έλαβαν, από έναν πολιτισμό που είχε ήδη προλάβει να ξεψυχήσει λίγο πριν. Είτε λέγεται σχολείο, είτε λέγεται οικογένεια, είτε λέγεται κοινωνία, όλα αυτά μαζί, πάρεργα αυτού του άθλιου πολιτισμού, το ίδιο καταστροφικά, προσπέρασαν τις ιδέες, τους έρωτες και τα όνειρα, και στο βωμό μιας σχεδόν πρόστυχης ευκολίας ή ευχαρίστησης, θυσίασαν την αθωότητα ατιμώρητα. Ό,τι απόμεινε από το μακελειό, ήταν η ματαιοδοξία της εικόνας που θα ολοκλήρωνε το ψέμα. Και μία διαρκώς υψηλότερη ταχύτητα που θα έπρεπε ολοένα και περισσότερο να συνοδεύει τα βιώματα των ανθρώπων, λόγω της έλλειψης ελεύθερου και δημιουργικού χρόνου, λόγω της έλλειψης εαυτού, ή μεγαλύτερων γεγονότων.

Μόνο «Λιγοστοί Άνθρωποι» διατηρώντας τη Θεία ανατομία τους, κατόρθωσαν να είναι οι αντικειμενικοί της ζωής. Εννόησαν τα στάδια που διέρχεται μέσα στο κορμί τους η δυναμική της, κι επινόησαν το γεγονός που αποτέλεσε και το πιο ουσιαστικό στήριγμα του «Είναι» τους: το αέναο όνειρο!

Το «Είναι» εκδηλώνεται με το σώμα και μέσα σ’ αυτό. Υποδηλώνει την παρουσία του στην ομιλία, στο βάδισμα, στη δημιουργικότητα της κίνησης, στην επιλογή της τροφής, και κάποτε, κυριαρχεί μέσα σε ένα σύνολο κρυμμένων θησαυρών που βρίσκονται εντός μας -και που συνολικά αγνοούμε.

Ο παλιός πολιτισμός στηρίχτηκε όσο τίποτα σε αυτήν την άγνοια, και οικοδομήθηκε ολοκληρωτικά αλλά και λανθασμένα, επάνω σε τρεις καίριες για τον ρεαλισμό έννοιες: στις έννοιες του χώρου, του χρόνου και της μορφής. Προέταξε ως κύριο αξιακό του γεγονός τον υλισμό, την απόκτηση εξουσίας και περιουσίας στην υπηρεσία του φθηνού και του γρήγορου. Το «έξω» της ουσίας (εξουσία) και το «περί» της ουσίας (περιουσία) μοιραία οδήγησαν τον άνθρωπο σε βαθμιαία ρομποτοποίηση.

Όλα, συνέβησαν λάθος.

Και κάπως έτσι, όλα αυτά τα λάθη μαζί, μπήκαν στις ημέρες μας στην απειλή του σωστού, που όσο παράξενα και να ακούγεται λέγεται: covid-19! Γιατί αυτό που εν τέλει απειλείται, είναι η μηχανοποίηση του ανθρώπου και όχι ο ίδιος ο άνθρωπος. Δεν υπάρχει θάνατος για τον άνθρωπο, παρά μονάχα για τους εαυτούς του, η έστω αυτό που λέγεται θάνατος είναι μάλλον η επανεξέταση της ευκαιρίας του για Ζωή. «Μα όσο έχει αυτόν τον εαυτό που δεν τολμάει να πεθάνει, και το μόνο που ‘χει μάθει και το μόνο που μοιράζει, είναι λάθη και απάτη, και το τέλειο σκοτάδι», τόσο και θα χάνονται οι ευκαιρίες, η μία μετά την άλλη.

Αυτός που έζησε τον υλισμό, φοβήθηκε το Θάνατο και στήριξε τη ζωή και το έργο του επάνω σε αυτόν το φόβο. Αναζήτησε την ηδονή ως αντίτιμο του τέλους, που έτσι κι αλλιώς μια ημέρα θα ερχόταν. Υποστήριξε λανθασμένα κυριαρχικές έννοιες που τον ήθελαν διαχωρισμένο από τον διπλανό του. Αντίθετα αυτός που έζησε την Ιδέα, δεν φοβήθηκε το θάνατο, τον κοίταξε στα μάτια και βρίσκοντας εκεί το αδύνατο σημείο του πέρασε απέναντι. Αναζήτησε ορθά τις ίδιες έννοιες που αυτή την φορά τον ήθελαν ενωμένο με τον διπλανό του. Πρέπει να αγαπήσουμε τα όνειρά μας πάλι, και έτσι κάποτε να αγαπηθούμε κι εμείς από αυτά.

Προτείνουμε λοιπόν τον επαναπροσδιορισμό των καρδιών απέναντι στην παιδική ηλικία τους. Τότε που ονειρεύονταν με αθωότητα τον τέλειο κόσμο, ή τον τέλειο έρωτα. Και προτείνουμε την ανασύνταξη της ιατρικής Τέχνης επάνω στις ιδέες και όχι στις πιθανές εκλογικεύσεις τους. Βλέπετε ο γιατρός είχε πάντα την τάση να ξεχνά, πως τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως συνέφερε την οικονομία της ύλης. Πάρτε για παράδειγμα… το αυτί! Όχι το αυτί του Van Gogh, αλλά ένα οποιοδήποτε τυχαίο αυτί.

Γιατί να μην γνωρίζει ο μέσος άνθρωπος ότι η κύρια λειτουργία του αυτιού του είναι να «φορτίζει» με νευρικό δυναμικό το φλοιό του εγκεφάλου, δηλαδή το κέντρο της αφηρημένης σκέψης του; Γιατί η ιατρική να συνεχίζει να τον γεμίζει με την προκατάληψη που αποδίδει στο αυτί την ακουστική λειτουργία ως τη βασική και κυρίαρχη, την ώρα που ως λειτουργία, έρχεται δεύτερη και καταϊδρωμένη, ακόμα και σε οριζόντια ανάγνωση νευρολογίας;

Στη ζωολογία είναι γνωστό πως ο ακουστικός μηχανισμός λειτουργεί σαν γεννήτρια. Παράγει ρεύμα με σκοπό να τροφοδοτήσει τον εγκέφαλο, που ακριβώς σαν ηλεκτρονικό μηχάνημα τροφοδοτείται με δύο τρόπους: ο ένας είναι ο μεταβολισμός, δηλαδή η λήψη της τροφής. Του χρειάζεται επίσης το οξυγόνο για τη μάσησή της. Όμως ένας εγκέφαλος μπορεί να τρέφεται θαυμάσια, να παίρνει άφθονο καθαρό αέρα, αλλά να μην σκέφτεται! Για χάρη της λειτουργίας αυτής πρέπει να δεχτεί κάποια ερεθίσματα. Είναι απαραίτητα 3.000.000 τέτοια ερεθίσματα ανά δευτερόλεπτο, κι αυτό επί 4 ½ ώρες την ημέρα.

Το αυτί μέσω του αιθουσαίου νεύρου και μόνο με αυτό, εξασφαλίζει το 80% αυτής της φόρτισης, διοργανώνοντας και ελέγχοντας ταυτόχρονα την ισορροπία, την όρθια στάση και όλη την αντίθετη με τη βαρύτητα αρμονία! Ο Κοχλίας προσθέτει 20% σε αυτή τη φόρτιση, χάρη στη συμπληρωματική βοήθεια που μπορεί να προσφέρει ως ανιχνευτής ήχων. Με λίγα λόγια, οι ήχοι έχουν τελείως διαφορετικά αποτελέσματα ανάλογα με τη ζώνη που θίγουν. Είτε επιδρούν ψυχολογικά στο σώμα χωρίς να το φορτίσουν (οι βαρείς ήχοι), είτε δραστηριοποιούν τον εγκεφαλικό φλοιό με σκοπό να του επιτρέψουν να σκεφτεί (οι οξείς ήχοι). Έτσι λοιπόν, είναι ξεκάθαρο ότι ένας εγκέφαλος πολύ πλούσιος σε «νευρωνικό δυναμικό», είναι σε θέση να χρησιμοποιήσει καλύτερα τις λειτουργίες της σκέψης!

Εάν το γνωρίζαμε αυτό, πόσο διαφορετική άραγε θα ήταν η επιλογή των ήχων που φθάνουν στα αυτιά μας; Οι φυσικοί ήχοι αποτελούν αληθινό ελιξίριο για τον εγκέφαλο, τροποποιούν και προεκτείνουν τη σκέψη του, καθιστούν ευρεία τη θέαση, ενώ οι ήχοι των μηχανών αποτελούν πραγματικό δηλητήριο και στένωση της δημιουργικότητας και της φαντασίας. Κι αν γνωρίζαμε βαθύτερες πληροφορίες και για τα υπόλοιπα αισθητήρια όργανα, το διαστημικό μάτι, το πανοραμικό δέρμα, την αξιέραστη μύτη, και την ακατάληπτη παντοδυναμία της γλώσσας, τότε τι θα γινόταν; Πόσο θα άλλαζε για παράδειγμα ένας ολόκληρος πολιτισμός εάν γνώριζε πως η ένωση της γλώσσας δύο ανθρώπων ισοδυναμεί με ένα απέθαντο ραντεβού τους σε μία επόμενη ζωή;

Κι ύστερα, εάν ρωτούσαμε σήμερα έναν φυσικό που εργάζεται στο Ευρωπαϊκό Κέντρο Πυρηνικής Έρευνας (CERN-European Center for Nuclear Research) και όχι στο άθλιο σχολείο της γειτονιάς μας: «η σύγχρονη Φυσική πιστεύει ότι υπάρχουν άτομα, ηλεκτρόνια ή σωματίδια;» εκείνος τι θα μας απαντούσε; Θα μας απαντούσε απολύτως ήρεμα και καθησυχαστικά ότι: «η σύγχρονη φυσική δεν πιστεύει πλέον σε «πράγματα», αλλά σε «δυνάμεις», δηλαδή, δεν μπορεί να εντοπίσει πραγματικά αντικείμενα, σωμάτια ή σωματίδια, αλλά μόνο πεδία δυνάμεων και κίνησης».

Προσπαθήστε τώρα να φανταστείτε για μια στιγμή, πόσο θα άλλαζαν όλα, αν το γνωρίζαμε αυτό από τα επτά μας χρόνια. Εάν γνωρίζαμε δηλαδή, πως όλα όσα βλέπει το ανθρώπινο μάτι δεν είναι στην πραγματικότητα σταθερά, όπως φαίνονται ότι είναι, αλλά βρίσκονται σε μια κατάσταση ροής.

Και μετά σκεφτείτε περισσότερο διευρυμένα, ότι η ανατομία του ματιού υποστηρίζεται από περισσότερα διακριτά μέρη από ότι ένα διαστημόπλοιο, και ότι ως όργανο είναι περίπλοκο όσο λίγες ανατομίες -και φυσικά μη αξιοποιήσιμη στο σύνολό της από τον εγκέφαλο.

Πως θα μας φαινόταν εν τέλει ο κόσμος εάν γνωρίζαμε ότι οι εικόνες που καταγράφονται στα όνειρά μας, ενδεχόμενα ήταν περισσότερο αληθινές από ότι στην κανονική ζωή;

Κι όμως ψάχνουμε μετά από όλα αυτά ακόμα ένα εμβόλιο! Που θα δώσει τέλος σε μια απειλή κι επιστροφή στην κανονικότητα. Ψάχνουμε έξυπνα ρούτερ που θα αναβαθμίσουν την αποξένωση μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Βλέπουμε το ίντερνετ ως ευλογία, την εποχή της πληροφόρησης και της μηχανής ως εξέλιξη, την επικοινωνία με τους έρωτές μας μέσω του υπολογιστή ως ανακούφιση. Δεν κατανοούμε ότι η απειλή δεν μας απειλεί, αλλά μας μιμείται, ή αλλιώς, δεν κατανοούμε ότι ο πολιτισμός μας τέλειωσε, και σαν άγριο θεριό μάχεται να κρατηθεί για λίγο ακόμα στο πλάι μας, ή φεύγοντας να μας πάρει μαζί του.

Σε λίγο έρχεται και πάλι το καινούργιο. Το οποίο θα θεμελιωθεί όσο τίποτα στην Γνώση, και θα οικοδομηθεί ολοκληρωτικά αλλά και ορθά, επάνω στην επαναδιατύπωση των τριών εννοιών:

του χώρου, του χρόνου και της μορφής. Και φυσικά θα προτάξει ως κύριο αξιακό του γεγονός τον ιδεαλισμό, την επιστροφή στις ιδέες, την απόκτηση της ουσίας και της ένωσης στην υπηρεσία του ακριβού και του σπάνιου.

Όλα θα συμβούν στην αρχή τους σωστά.

Ακολουθώντας τους «Λιγοστούς», και όχι τους πολλούς, στον Δρόμο που θα χαράξει ο Ένας.